Czy w całym zamku są jakieś normalne miejsca? No cóż, z pewnością tak, ale Puszka Pandory do nich nie należy. Nie każdy może tutaj trafić; to pomieszczenie leży na samym końcu plątaniny korytarzy, gdzie nie ma żadnych okien, a pochodnie palą się tylko okazjonalnie. Każdy uczeń, który kiedykolwiek zawitał w tym miejscu, już nigdy więcej nie chce tam wrócić – podobno na początku nie chcą go opuszczać, ale potem widzą zjawy ze swoich najstraszniejszych koszmarów, strach ich paraliżuje i boją się postąpić nawet kilka kroków do tyłu, aby uciec do swojego dormitorium. Najgorsze jest to, że wszyscy uczniowie uważają, że czuli na skórze dotyk tych potworów. Z tego powodu nazwali Komnatę Sergiusza Puszką Pandory i nikt już nie pamięta, jak ten pokój nazywał się naprawdę. Stara nazwa tej sali pochodziła od wielkiego czarnoksiężnika, który jako młody chłopiec przeklął to miejsce. Pewnego dnia zamknął w nim swojego największego wroga, Amadeusa. Kilka godzin później wypuścił go, a całe jego ubranie było w czarnej sadzy. Oczywiście, później okazało się, że Amadeus widział całe stado smoków norweskich… jednak sami wiecie, jak to jest z legendami. Niewiele osób mu uwierzyło, a kiedy wchodzili do Puszki Pandory – widzieli jedynie czarne ściany, brak okien i wielki, czerwony dywan na środku. Wtedy drzwi zamykały się za nimi z cichym trzaskiem; pochodnie gasły i nastawała ciemność. Przez jakiś czas widzieli iluzje swoich największych pragnień i marzeń, nie mogąc zrozumieć, jak można nie chcieć wracać do tego miejsca. Następnie zaczynało się przedstawienie – oczywiście, każdy widział tylko to, czego się bał najbardziej. Żadna wizja jeszcze nigdy nie opuściła murów Puszki Pandory. A Ty co widzisz?