Każdy uczeń Durmstrangu doskonale wie, że wchodząc na Dziedziniec Zielony można natknąć się na samotne drzewko rosnące na uboczu, obwiązane wstążkami. Dla niektórych to zwyczajne drzewo – zielona, rozłożysta korona, gruby, brązowy pień pełen inicjałów zakochanych, odurzonych miłością młodziaków i – co chyba najważniejsze dla odwiedzających dziedziniec osoby – wielkie gałęzie. Jakby popatrzeć sobie na tę piękną roślinkę nieco dłużej, można zauważyć wiele różnokolorowych wstążek, zawiązanych właśnie na gałązkach. Można sobie zadać pytanie, po co ktoś zadawał sobie tyle trudu, żeby ozdobić to drzewo kawałkami wstążki? Otóż, nie zrobiła tego jedna osoba, ale wiele, wiele uczniów Durmstrangu, którzy przywiązywali do drzewka najwyżej po kilka kolorowych wstążeczek. Teraz nasuwa się kolejne pytanie: po co? Większość uczniów w Instytucie wierzy, że jeśli przywiąże się kawałek wstążki do gałęzi tego drzewa, myśląc o rzeczy, którą chcieliby, aby się spełniła – życzenie się ziści. W tej sposób Drzewko Szczęścia jest wprost usiane marzeniami wychowanków Durmstrangu. Wstążki są puste – nikt nie czuje potrzeby, aby zapisać swoje życzenie na skrawku materiału, wystarczy, jeśli w trakcie przywiązywania wstążki do drzewa, będą myśleć tylko i wyłącznie o tym. Do tego miejsca przychodzi wiele uczniów – jedni przywiązują wstążki na oczach wszystkich, inni przychodzą późnym wieczorem, kiedy dziedziniec jest wyludniały. Jeśli życzenie się spełni, ktoś przychodzi odwiązać swoją wstążkę. Potem jest już jedynie jego sprawą, co z nią zrobi.