Studnia

W obrębie Głównego Dziedzińca Instytutu Durmstrang od setek tysięcy lat stoi studnia. Prosta, zwyczajna, kamienna studnia gdzieniegdzie obrośnięta zielonym mchem. Pomimo prostoty i jej pozorności, a może właśnie z tego powodu, jest jednym z bardziej tajemniczych miejsc na tym terenie. Historia głosi, że tą oto studnie wybudował sam założyciel szkoły kilka dni lub tygodni przed swoją śmiercią bez użycia czarów. Dlaczego? Istnieje legenda, która informuje, że z powodu wszystkich okropnych zabójstw, których dokonywał przez lata swojej egzystencji, pod koniec żywota zaczęły dręczyć go okropne koszmary, przepełnione krwią oraz obrazami twarz zabitych osób. Na skutek tych conocnych incydentów Magnus Wspaniały postanowił wykopać studnię, w której miał nadzieję utopić wizję wszystkich nikczemnych czynów. Czy udało mu się to? Tego do końca nie wiadomo. Mówi się, że studnia ta nie ma dna, z powodu ilości ofiar samego prekursora idei. Wiadomym faktem jest to, że w ubiegłym stuleciu, podjęto próbę zalepienia studni z powodu głosów, które z niej dochodziły oraz chłodu odczuwanego w okolicach tego miejsca - niestety bezskutecznie. W księgach nie ma zbyt dużo potwierdzonych informacji na temat tego miejsca, może poza jedną, malutką wzmianka, kto tą studnię wybudował oraz notka o wygrawerowanym napisie „ku pamięci”, którego nikt dostrzec nie potrafi. Punkt ten kryje wiele nieodkrytych tajemnic, owiane jest legendą i gdybaniami. Na chwilę obecną, jest to miejsce wyznawania swoich strapień i smutków. Głos odbija się echem o ściany studni i mknie w ciemność, niwelując dany problem, ponieważ nie ma szans powrócić na powierzchnię. To studnia, która nie ma końca.